M jak modernizm

Salon, jak i całe mieszkanie to rodzaj hołdu złożonego modernizmowi, a także jego czołowemu przedstawicielowi - Le Corbusierowi.

Salon nie jest duży, dlatego ważne było jego rozsądne i komfortowe rozplanowanie. Punktem centralnym jest tu bordowy, załamany pod kątem 20 stopni fragment ściany, do której zwrócone jest całe wnętrze. Co ciekawe, to wyposażenie miało decydujący wpływ na taki układ – ściankę załamano tylko po to, aby w pokoju mogły się zmieścić charakterystyczne ikony modernizmu: leżanka i sofa Le Corbusiera. Towarzyszy im czarny fotel o kubistycznych kształtach. Między salonem a przedpokojem postawiono ściankę ze szklanych pustaków. Ścianka ma wysokość dwóch metrów, ale nie dociera do sufitu, dzięki czemu nie ogranicza strefy widzenia i tworzy złudzenie, że przestrzeń jest większa niż w rzeczywistości. Pod sufitem podwieszono biegnącą wzdłuż ścian półkę, służącą jako "schowek" dla nastrojowego, diodowego światła, a zarazem miejsce ekspozycji halogenów, oświetlających ciąg komunikacyjny.

Szachownica czarno białych barw – z wyjątkiem bordowej ściany i podłogi wyłożonej parkietem z orzecha amerykańskiego – zdominowała wnętrze. Czarne i białe są meble wypoczynkowe, czarne są kolumny i białe półki na ścianie, nawet dywanik ma czarno-białe, geometryczne wzory. W oknie zaś zawieszono przesuwane rolety panelowe z białego, półprzezroczystego materiału. Na sztaludze wyeksponowano prace gospodyni, plastyczki. To jeden z nielicznych tutaj elementów dekoracyjnych, bowiem jednym z głównych haseł przyświecających modernizmowi, jest: funkcjonalność.

Podobał się artykuł? Podziel się!