Portret domowy

Jednym z głównych założeń aranżacji salonu, było wprowadzenie mocnych i ciemnych kolorów. Pojawiły się tu one w postaci czekoladowego brązu i głębokiego odcienia bordo – istotnej dominanty wnętrza. Intensywne, nasycone barwy stały się doskonałym tłem dla dużej reprodukcji obrazu Tamary Łempickiej i dla telewizora. Miały także niebagatelny wpływ na dobór żaluzji w oknach, prostych i eleganckich mebli, a także mieniącego się różnymi odcieniami parkietu z palisandru.

By jednak kolorystyka salonu nie wydała się zbyt przytłaczająca, ciemne barwy stonowano dla równowagi łagodniejszymi odcieniami beżowego tynku i kamiennego łupka na ścianie, a także zabawnymi, „zwierzęcymi” obiciami fotela i dekoracyjnych poduch. Dzienną część mieszkania, którą oprócz salonu tworzą także jadalnia i kuchnia, od części prywatnej oddzielono trzema filigranowymi słupami. Zarówno słupy, jak i ściana znajdującego się za nimi holu, zostały obudowane ciemnym fornirem, dzięki czemu powstała jedna, zwarta płaszczyzna, doskonale widoczna z oficjalnej części domu i nie stanowiąca wobec niej wizualnego dysonansu.

Ciekawym przykładem małej domowej architektury są także bordowe, wysunięte do przodu i podświetlone od tyłu ścianki z gipsokartonu. Te bardzo efektowne elementy aranżacji – nie tylko urozmaicają, ale i organizują przestrzeń salonu. Ważną rolę we wnętrzu pełni oświetlenie, przy czym duże znaczenie przypisano światłu ukrytemu, sączącemu się z wielu różnych miejsc. Oprócz rozmieszczonych w strategicznych miejscach typowych lamp, plafonów, kinkietów i reflektorków, źródła światła zostały też zainstalowane w niszach pod sufitem, dzięki czemu we wnętrzu powstał rodzaj świetlnej obręczy. Świetlówki lub lampki halogenowe umieszczono również za ściankami z gipsokartonu i w dekoracyjnych wnękach. Takie zabiegi sprawiły, że każda strefa salonu – w zależności od pory dnia czy potrzeby chwili – może zostać oświetlona albo w funkcjonalny, abo w dekoracyjny sposób.